De enorme wooncrisis in Amsterdam heeft de stad inmiddels tot nummer 3 van de duurste steden in Europa gedreven, en het ongenoegen onder jongeren heeft een nieuwe kraakbeweging leven ingeblazen waarbij ingezet wordt op het terug veroveren van cruciale woonruimte in de stad die al jarenlang verloren gaat door onbestrafte leegstand.
Bijna 20.000 woningen staan namelijk momenteel leeg, terwijl huurprijzen en woningprijzen samen met dakloosheid en armoede hard zijn gestegen. Dit maakt het onmogelijk voor veel studenten, jongeren en kansarme Amsterdammers om een plekje te vinden in een stad waar ze thuis horen, dus besluit de kraakbeweging het grondrecht op onderdak op te eisen. Ze vinden dat langdurige leegstand een misdrijf is wanneer men in overweging neemt dat er ruim 40.000 mensen noodgedwongen op straat moeten slapen.
Het pand op de Waldeck Pyrmontlaan was al 4 dagen bewoond toen het in strijd met de regels rondom huisvrede en met veel onnodig geweld ontruimd werd door een leger aan bewapende ME agenten. Hierbij leek niet in overweging genomen te worden dat het grootste gedeelte van de zogenaamde krakers rondom het pand minderjarigen waren, sommigen met een lichamelijke beperking, waarvan een aantal slachtoffer zijn geworden van excessief geweld. Proportionaliteit en redelijkheid lijken ver te zoeken in het optreden en de enorme inzet van politie en ME tegen krakers, dit terwijl op dezelfde dag een anti-corona demonstratie door de stad spookte, geleid door een traktor, waar vrijwel geen politie te zien was.
Dit is vergelijkbaar met de situatie rondom Hotel Mokum. Jongeren die uit wanhoop maatregelen nemen om ergens te kunnen wonen, en zelfs investeerden in het opknappen en leefbaar maken van een verwaarloosd pand, worden met zware vormen van repressie verjaagd door een gemeente die zelf heeft verklaard niet te ontruimen voor leegstand, en die nota bene verantwoordelijk is voor het beleid omtrent wonen en jeugdzorg waardoor deze jongeren zich gedwongen voelen op hun eigen manier de woonproblematiek op te lossen.
In de kern dient de overheid het recht op onderdak te garanderen, nu dit recht nauw verbonden is met de realisatie van een menswaardig bestaan, maar hierin schiet de overheid catastrofaal tekort. Daarnaast lijkt de leegstandswet te vaak niet of te lichtelijk te worden toegepast, maar worden krakers wel behandeld als criminelen. Het is onmiskenbaar dat de driehoek andere krakers wilt afschrikken met geweld en intimidatie technieken in plaats van te zoeken naar een oplossing voor hun woningnood, dit terwijl de overheid zelf haar plicht niet kan nakomen door het recht op adequaat onderdak te garanderen. Onder de krakers van de Pyrmontlaan waren veel jongeren tussen 15 en 17 jaar die lijden onder woononzekerheid, en zich hadden willen inzetten voor het leefbaar maken van een woning waar al jaren niemand meer naar omkeek.
Het is tijd dat de gemeente in gesprek gaat met krakers en ze niet langer met extreme vormen van geweld de mond snoert. Zolang de woningnood voortduurt, is het niet meer dan redelijk dat leegstand ingezet wordt om mensen een dak boven het hoofd te bieden.
Amsterdam BIJ1 pleit ervoor om:
- Amsterdam tot kraakvriendelijke stad te verklaren;
- Het kraak- en ontruimingsbeleid opnieuw in te richten;
- Het ontruimen van kraakpanden de laagste prioriteit toe te kennen voor wat betreft handhaving;
- Terughoudendheid toe te passen op ontruimen en nooit te ontruimen voor overleg met krakers heeft plaatsgevonden;
- Richting het Rijk te lobbyen voor afschaffing van het kraakverbod.