Tijdens een bijeenkomst in Pakhuis de Zwijger sprak duo-raadslid So Roustayar over pinkwashing en LGBTQI+ rechten. ‘Hoe kan ik Pride vieren, als ING de wapenindustrie financiert en heel het Midden Oosten aan gort schiet?’
In 2019 herdachten we hoe de Stonewall Riots 50 jaar geleden hebben plaatsgevonden. Wij hebben onze positie als LHBTIQ+ community te danken aan Marsha P. Johnson en Sylvia Rivera die de straten van New York trotseerden in de strijd voor gelijkwaardigheid. De afgelopen 50 jaar had hun verhaal structureel verteld moeten worden op scholen, buurthuizen, sportkantines om de nieuwe generatie te laten begrijpen waar de Pride voor staat. In plaats daarvan werden de Stonewall Riots als een one trick pony ingezet: de beweging werd tijdens Pride 2019 geromantiseerd via cartoonachtige vlaggen die door de stad hingen. Wie aandacht schonk aan de Pride kon wellicht de teksten lezen, maar voor velen was het niets meer of minder dan een wapperende vlag.
Belang van Stonewall
Stonewall was een keiharde strijd tegen armoede, politiegeweld, staatsrepressie en een strijd voor het recht op zelfbeschikking. Een strijd voor het leven. Zoals de meesten van jullie weten, leefden de meeste zwarte mensen toen, net als nu, in de armoede in de VS. De grootste populatie gevangenen zijn zwarte mensen en mensen van kleur. Er was een enorme armoede onder de mensen van kleur en uiteraard bij de LHBTQI+ gemeenschap. En de trans mensen die op straat sekswerk deden bungelden onderaan de ladder van de klassenmaatschappij. En daar bovenop had de community ook nog te maken met het HIV virus, waar wereldwijd miljoenen LHBTQI+ mensen aan leden, en niemand die om ze gaf.
Marsha P. Johnson en Sylvia Rivera streden van onderop en in solidariteit met iedereen. Zij riepen de gay mannen op om zij aan zij te lopen - om niet alleen voor je eigen rechten te vechten, maar voor de gehele community.
Marsha P. Johnson en Sylvia Rivera streden van onderop en in solidariteit met iedereen. Zij riepen de gay mannen op om zij aan zij te lopen - om niet alleen voor je eigen rechten te vechten, maar voor de gehele community.
51 jaar verder
We zijn nu 51 jaar verder, maar wat is er in de afgelopen 51 jaar gebeurd? Enerzijds veel, er zijn veel wetten en regels verdwenen die LHBTQI+’s criminaliseerden. We hebben meer rechten gekregen: we kunnen kinderen adopteren en kinderen krijgen, we mogen trouwen.
Oftewel: we mogen meedoen aan het heteronormatieve leven.
Dit ging echter niet allemaal zonder zonder slag of stoot. In Frankrijk en Italië verzamelden duizenden mensen op straat om te protesteren tegen het homohuwelijk. Het was een gruwel dat twee mensen van hetzelfde geslacht met elkaar konden trouwen.
In de afgelopen 20 jaar, is de LHBTQI+ ook trending geworden. Wij zijn trending geworden. Ons leven is marketing geworden voor bedrijven, banken, politieke partijen, overheden en media. Wij zijn een merk geworden met een logo, namelijk de regenboog. Wie zich progressief wil marketen, gebruikt de kleur roze en plakt er een regenboogje op. Dat noemen we Pinkwashing. Onze strijd, onze levens, onze waarden, onze rechten, onze hoop is gereduceerd tot een grote brand (merk) waar bedrijven, banken, politieke partijen en overheden van profiteren. Het is het regenbooglogo dat moet verhullen hoe zij tegelijkertijd de levens van anderen verwoesten aan de andere kant van de planeet.
Pinkwashing
Ja, laten we het hebben over grote bedrijven zoals bijvoorbeeld Adidas, Shell, Schiphol, ING, Nuon, Vattenfal, Ben en Jerry en nog vele anderen, die eens per jaar de vlag uithangen om zichzelf pro-LHBTQI+ te profileren, maar ondertussen de aarde verwoesten, mensen uitbuiten in het globale zuiden en profiteren van grote winsten, terwijl de grootste groep die te kampen hebben met werkloosheid en armoede, de LHBTQI+ gemeenschap is.
Ja, laten we het hebben over politieke partijen, zoals de VVD, die “strijden” voor homo’s maar tegelijkertijd lak hebben aan vluchtelingen. De PVV, de meest bekende homofobe en islamofobe partij in Nederland die liever niet-witte LHBTQI+’s ziet vertrekken dan voor ze te vechten. FvD, de fascistische partij die voor boreale samenleving streeft, D66, die zich progressief noemt, maar ondertussen liberaal beleid uitvoert dat bij uitstek de meest gemarginaliseerde groepen raakt. De PvdA, die strijdt voor verbinding, maar ondertussen hekken om Europa heen heeft gebouwd. De SP, of tja, de PVV light - hun nationalistische discours behoeft al niet eens meer een uitleg.
Alleen op papier
Ik denk dat sommige mensen nu denken dat de strijd voor representatie al is beslecht. Ze hebben nu tegenwoordig toch ook homo’s en lesbische mensen binnen de partij? Ja klopt. Ze zijn allemaal cisgender en wit. De strijd die zij voeren geldt dus voor een selectief groepje namelijk; hoge en midden klasse witte cisgender bourgeoisie, die zich committeren aan de heteronormatieve samenleving. Voor trans mensen of non-binaire mensen is er precies geen zichtbaarheid in politiek, media of bedrijfsleven. Sterker nog, zij lijden in tegenstelling tot de witte cisgender homo’s ernstig onder manier waarop de samenleving is vormgegeven.
De grootste werkloosheid zit bij de trans community. Het aantal zelfmoorden ligt bij trans mensen negen keer hoger dan bij cisgender mensen. Elk jaar noemen we ruim 300 namen op van trans mensen die overal op de wereld vermoord zijn, waarvan wij weten dat ze om hun gender vermoord zijn. Het aantal geweldsdelicten en seksueel misbruik ligt vier keer hoger bij trans mensen dan bij cisgender mensen. Wij hebben dokters en specialisten nodig om ons te mogen conformeren aan onze identiteit, er is slechts 1 ziekenhuis in Nederland waar we zorg kunnen krijgen. En ik kan nog 10 andere punten noemen. Wat ik probeer te zeggen is dat de positie van de trans mensen en non-binaire mensen in de afgelopen 50 jaar niks is veranderd. We mogen alleen op papier bestaan.
Intersectioneel perspectief
En deze realiteit is niet alleen van toepassing voor trans mensen, maar ook voor vluchtelingen, ongedocumenteerden, mensen van kleur, zwarte mensen, migranten, intersekse mensen, sekswerkers en queers hebben niks gehad aan deze politieke partijen noch de bedrijven. Wat hebben wij aan het recht om te trouwen, als LHBTQI+ mensen die hier asiel aanvragen niet eens geloofd worden betreft hun niet-hetero zijn? Of teruggestuurd worden naar een land, waar veelal de wetten van de kolonisator bepalen dat op hun identiteit de doodstraf staat?
Hoe kunnen wij politieke partijen steunen, die een massagraf hebben gegraven in de middellandse zee?
Hoe kunnen wij politieke partijen steunen, die een massagraf hebben gegraven in de middellandse zee? Hoe kan ik Pride vieren, als ING de wapenindustrie financiert en heel het middenoosten aan gort schiet? Hoe zijn al deze partijen en bedrijven voor mij en mijn kameraden, als ze aan de andere kant het gepinkwashte Israël supporten, waar LHBTQI+ personen het land ontvluchten vanwege hun genderidentiteit en seksualiteit, waar ze Palestijnen vermoorden en onderdrukken?
Als wij, jullie de strijd voor LHBTQI+ willen voeren, dan moeten we dat vanuit intersectionele perspectief voeren. Een strijd waarin solidariteit op nummer 1 staat. De queer community is overal op de wereld aanwezig, dus ook in het midden oosten, die al 20 jaar onder vuur staat. We wonen in de Amazones, waar Trump en Bolsonaro bossen vernielen om olie weg te pompen. Wij zijn de vluchtelingen en migranten die huis en haard verlaten, vóór veiligheid en simpelweg voor ons recht om te bestaan. Deze strijd, die voeren we niet alleen, maar we staan in solidariteit met elke groep die het gevecht samen met ons wil aangaan.